 Wysłany: Sob 18:20, 22 Paź 2005 Temat postu: |
|
Z natury jestem niezbyt cierpliwa... 
Ale w tej sytuacji czekam.Bo pewnie warto. 
Pozdrawiam gorrąco! |
|
| Wysłany: Nie 17:11, 18 Wrz 2005 Temat postu: |
|
| hłe hłe... zobaczymy czy się doczekasz... |
|
| Wysłany: Nie 14:12, 18 Wrz 2005 Temat postu: |
|
| Salve,Lae!
Miło,że wpakowałaś na forum swoje wiersze. 
Myślę,że są bardzo fajne.Dobrze,że masz własny styl.
Nie ukrywam,że najbardziej do serducha przypadł mi utworek ,,Cierpienie". Pozdrawiam & czekam na kolejne wiersze. |
|
| Wysłany: Nie 11:15, 18 Wrz 2005 Temat postu: Laedit i jej bazgroły... |
|
| hłe hłe...
* * * Stoję na chodniku Czekam na zielone światło Kiedy się zapala Nie ruszam się z miejsca Wszyscy już przechodzą… Szukam czegoś- Lecz się nie rozglądam… Mam się uśmiechać i słać uśmiech innym…? Rozdaję Zimne Przezroczyste Nieokreślone spojrzenia… Łapię szczęście- Nie odczuwam radości… Słucham przechodzącego tłumu- Lecz nic nie słyszę… Krzyczę- Lecz nikt nie zwraca na mnie uwagi... Chcę być kochana- Nie pozwalam na to… Wbijam wzrok w asfalt, Który nagle mnie zaciekawił... „Cierpienie” Już wiele razy chciałam wziąć pistolet do ręki... Sądziłam, że to moja ostatnia deska ratunku… Wystarczyłoby tylko pociągnąć za spust… I po kłopotach… Wtedy uwolniłabym się od wszystkich i wszystkiego… Bo przecież łatwo jest powiedzieć: „żegnaj”… Ale o wiele trudniej jest to słowo przyjąć… Tylko przyłożyć lufę do skroni i nacisnąć… Ale, po co…? Taka śmierć jest oznaką tchórzostwa, strachu… Żyć jest jeszcze trudniej… Przeskakiwać belki, które los rzuca pod nogi…. Iść przez nieskończony tunel smutku i samotności… Łatwo jest skończyć… Ale może w pewnym momencie tej wędrówki ujrzę światełko… Wątły promyk zwany nadzieją… Natchniona lecieć będę na skrzydłach wiary… Aż w końcu dotrę do źródła tego promyka… Do wyjścia… Przy którym czekać będzie jakaś postać… Ktoś, kto stanie się radością mojego życia… Krocząc pod rękę ze szczęściem, może dojdę do wniosku, Że warto jest cierpieć… Bo przeważnie po bólu następuje coś… Coś, dzięki czemu przepełnia nas pozytywna energia… Tak silna, aby móc zapomnieć… Zapomnieć o tym, że się cierpiało…. „Oni” Z torebką snów na dworcu ciemnym zimnym obcym Proszący o sen o lepsze jutro o cieplejszy dzień o bezchmurne niebo o ciepłą ziemię Wygrzebują ze śmietników swoje niespełnione marzenia nadzieję miłość kolorowe kwiaty Po zmroku siedzą pod mostem patrzą jak rzeka odpływa i myślą że znajdzie swój koniec choć ONI go nie znaleźli w plątaninie straconych dni i niepotrzebnych nocy W pustych półlitrówkach oglądają siebie jak przegrane losy na loterii widzą swoje proszące niebieskie oczy pełne łez Tak bardzo by chcieli tak bardzo że aż boli tak bardzo by chcieli bo tylko chcieć im pozostaje tylko chcieć można bezkarnie po znieczuleniu I jak? Tylko mówcie prawdę!!! |
|